Maruschka haar moeder besloot op een avond met de hond te gaan wandelen en nooit meer terug naar huis te keren. Haar moeder maakte bewust de keuze om haar gezin in de steek te laten. Onbewust heeft deze gebeurtenis een enorme impact op Maruschka gehad. Onzekerheid en verlatingsangst hebben haar lang in hun greep gehad, maar langzaam aan kruipt ze uit haar schulp en probeert ze doormiddel van mindfulness de grip op haar leven en zelfvertrouwen terug te krijgen: “”Ik heb toch altijd het stukje moederliefde gemist.” Lees hier haar persoonlijke verhaal.
Hi Maruschka, wat leuk dat ik je mag interviewen en wat sterk dat je jouw persoonlijke verhaal met ons wilt delen. Mag ik eerst aan je vragen om te vertellen wie ben je, waar je vandaag komt en wat je doet?
Ik ben Maruschka Rabel (24), Ik kom uit Zwolle en woon tegenwoordig in het centrum van Lelystad (je moet iets over hebben voor de liefde..) ik ben Online Content marketeer bij Meubelmakerij Te Boveldt in Harderwijk. Daarnaast houd ik me druk bezig met mijn blog fittastique.nl! Hier deel ik recepten, tips en ervaringen voor iedereen die er behoefte aan heeft.
Je vertelde ons al kort over je moeder, maar wanneer is jouw leven eigenlijk compleet op zijn kop gegooid?
Toen ik vijf jaar was besloot mijn moeder op een avond met de hond te gaan lopen, om vervolgens nooit meer terug naar huis te keren. Vanaf dat moment is mijn leventje drastisch veranderd. Onbewust heeft het vertrek van mijn moeder heel veel invloed gehad op mijn persoonlijke ontwikkeling en mijn zelfbeeld.
Als kind was ik bijvoorbeeld altijd op zoek naar contact met mensen. Ik wilde gehoord worden. Mijn vader heeft zichzelf altijd weggecijferd om er voor te zorgen dat ik niets tekort kwam. En begrijp me niet verkeerd, ik heb altijd de liefde van mijn vader kunnen omarmen, maar ik heb toch altijd het stukje moederliefde gemist. De moeder die een kus geeft op je knie wanneer je weer eens uit een boom valt, die meegaat naar een ouderavond terwijl jij thuis in spanning wacht wat de juf over je vertelt, de moeder die mee gaat naar je eerste dressuurwedstrijd, de moeder die je troost als je verdrietig bent, helpt met je huiswerk en je vertelt welke veranderingen er allemaal om de hoek komen kijken als je ouder wordt. Ik heb bijvoorbeeld mijn eerste BH met de buurvrouw gekocht en wist niet wat me overkwam toen ik voor het eerst ongesteld werd! Ik heb nooit iemand gehad die me uitlegde welke kleding je wel en niet moet combineren en hoe je make-up aanbrengt. Als je ziet hoe ik daarmee heb geëxperimenteerd lach je je dood.
Heb je ooit nog contact met je moeder gehad?
Tot mijn dertiende heb ik geen contact gehad met mijn moeder, afgezien van een paar gedwongen bezoekjes toen ik nog heel klein was. Daarna volgde een aantal brieven en een paar ontmoetingen. Als kind heb ik altijd gehunkerd naar een moeder, maar toen ik haar eenmaal leerde kennen besefte ik dat er geen enkele overeenkomst tussen ons was, behalve de vorm van onze mond en onze boezem. Tot mijn achttiende was er vervolgens weer geen contact, totdat de vader van mijn moeder overleed. Uit respect ben ik naar de uitvaart geweest, maar dat was het dan ook.
Inmiddels ben ik bijna vijfentwintig. Ze heeft niet meegemaakt dat ik samen ben gaan wonen en dat ik mijn bachelor heb gehaald. Een aantal weken terug zag ik mijn moeder met haar andere dochter in de Zara staan. Ik herkende mijn halfzusje altijd eerst. Dit omdat ze als twee druppels lijkt op de zestienjarige ik. Stiekem doet dat toch wel iets met je. Ik riep ‘mama!’, maar ik kreeg geen antwoord. Later bedacht ik me dat het ook wel een stomme zet was. Het woord ‘mama’ ligt al niet binnen mijn vocabulaire en ze herkent mijn stem helemaal niet, ook niet als ik haar roep.
Heeft de afwezigheid van je moeder ook een impact op jouw zelfbeeld gehad?
Ja, enorm, alleen kwam ik daar pas later achter. Ik wist nu eenmaal niet anders. Maar wanneer je ouder wordt, dan vraag je je toch af hoe het kan dat je bloedeigen moeder weg is gegaan en nooit meer naar je omgekeken heeft. Dat heeft me heel erg onzeker gemaakt. Ik heb er ook een beetje een vorm van verlatingsangst aan overgehouden. Ik hechtte altijd heel snel waarde aan mensen en vond het lastig als ze weer uit mijn leven verdwenen. Ik heb er heel lang over gedaan om uit te vinden wie ik nu eigenlijk ben, veel langer dan nodig zou zijn.
Mijn vader is de allerliefste man van de hele wereld, maar echt met elkaar praten deden we tijdens mijn pubertijd eigenlijk niet. Ik werd enorm gepest, wat zich uitte in fysiek en mentaal geweld. Ik ben geslagen, geduwd en heb heel wat punaises op mijn stoel gehad, maar niks was zo erg als de woorden die mensen naar mijn schreeuwde: dikzak, lelijkerd, etc. En dat terwijl ik alles behalve dik was. Ik begon andere kleren te dragen, probeerde make-up aan te brengen (zwarte eyeliner IN m’n oog die ik nooit verwijderde, maar altijd aanvulde) en hoopte dat ik zo beter in het plaatje van mijn pestkoppen paste. Helaas was dit niet zo, dus bleef de ellende doorgaan. Ik had dit allemaal zo graag aan mijn moeder willen vertellen! Aan mijn vader heb ik het bewust niet verteld, want ik wist wat zijn reactie zou zijn: op naar school, de boel bij elkaar vloeken en de pestkoppen aan hun haar over het schoolplein sleuren. Jaren later heb ik mijn vader over het pesten verteld en hij begon te huilen, dit brak mij in meerdere stukken.
Ik kan me voorstellen dat dit een enorme impact heeft gehad op je zelfbeeld, kun je daar iets meer over vertellen?
Ik struggle al met mijn zelfbeeld sinds mijn twaalde. Rond die tijd veranderen er dingen in je leven en ga je je meer druk maken om hoe je er uit ziet en wat anderen van je vinden. Doordat ik heel erg werd gepest ben ik ook heel erg gaan twijfelen aan mezelf. Want hoe vaker iemand iets tegen je zegt, hoe meer je het gaat geloven. Ik ben er nog altijd mee bezig, maar ik ben ook van mening dat iedere twintiger in een soort crisis verkeerd. Ontdekken wie je bent en wat je wilt is een langdurig proces, maar natuurlijk heeft de situatie met mijn moeder hier ook een rol in gespeeld.
Mijn moeder is bijvoorbeeld zelf ook onwijs slank en heeft een taille waar je U tegen zegt. Ik heb meer de bouw van mijn vaders familie. Breed in de schouders, duidelijke curves. Ik ben altijd heel slank geweest, maar sinds een aantal jaren sport ik minder (Lees: ik reed 5 keer per week paard en deed aan wedstrijdzwemmen) en begon anders te eten. Boem, ineens kon ik mezelf niet meer in de spiegel aankijken. Ik probeerde van alles, maar ik kon maar geen manier vinden die bij mij past. Van mijn vader mocht ik altijd eten en doen wat ik wilde, ik vraag mij wel eens af of mijn moeder hier anders in had gestaan.
Hoe gaat/ging je omgeving eigenlijk om met je situatie?
Heel veel mensen vinden het bizar als ik vertel over de situatie met mijn moeder. Mensen zien moeder-dochter-liefde als iets vanzelfsprekends, terwijl ik mensen juist op het hart wil drukken blij te zijn met een moeder of ouders die nog bij elkaar zijn! Gelukkig krijg ik wel veel waardering voor het feit dat ik heel veel dingen alleen voor elkaar heb gebokst. Maar al mijn waardering gaat natuurlijk ook uit naar mijn geweldige vader.
Je bent natuurlijk een fit-blogger, dus ik kan er vanuit gaan dat lichamelijke beweging en voeding erg belangrijk zijn in je leven. Ik ben erg benieuwd wat je allemaal doet en of je verleden iets te maken heeft met je drive voor het sporten en gezond eten.
Lichamelijke beweging is inderdaad een onderdeel van mijn leven. Ik heb altijd dag in dag uit paardgereden, gezwommen voor m’n leven en tegenwoordig richt ik me op krachttraining en hardlopen. Ik heb ook nog een aantal leuke doelen op m’n lijstje staan! Daarnaast beheer ik een foodblog en is koken mijn hobby. Ik probeer tegenwoordig meer plantaardig te eten. Hiervoor heb ik een aantal vegan kookboeken aangeschaft. Ik heb geluk met het feit dat mijn vriend dezelfde instelling heeft, en dus niet klaagt als ik veganistisch kook!
In 2016 heb ik geprobeerd een halve marathon uit te lopen, maar na 16 kilometer had ik het gevoel dat m’n knieën zouden breken. Eigen schuld! Te weinig getraind en verkeerde schoenen. Ik was zo enorm boos, maar ik wil het graag nog eens proberen! Uit het hardlopen is een mooie hobby voortgekomen: MUDMASTERS! Ik vind het echt geweldig om door de bagger te kruipen en helemaal kapot te gaan. Ik doe vaak mee samen met mijn vriend, maar heb me een tijdje terug zelfs in m’n uppie opgegeven. Waarom? Omdat ik weer een stapje verder buiten m’n comfortzone wilde treden!
Heeft voor je gevoel de lichamelijke beweging en het gezond leven invloed op je (mentale)welzijn?
Vorig jaar rond deze tijd had ik m’n beste shape ooit! Ik voelde me dan ook geweldig. Zelfverzekerd en blij. Momenteel ben ik voor m’n gevoel terug bij af. Na het studeren ben ik op kantoor terecht gekomen, waardoor ik ineens 40 uur per week zit, terwijl ik hiervoor rond paradeerde in de horeca en dus altijd in beweging was. Dit vraagt opnieuw om een andere manier van eten, alleen heb ik die manier nog niet echt gevonden. Ik merk dat ik nu weer baal van mezelf. Laatst ging ik mee naar een feestje waar iedereen volop aan het dansen was. Normaal zou ik meedoen, maar ik voelde me zo slecht dat ik niet durfde te bewegen. Ik geloof echt dat een gezond leven bijdraagt aan je volledige welzijn! Ik durf ook veel meer mezelf te zijn wanneer ik me gezond voel.
Je vertelde er bij de vorige vraag al iets over, maar ik ben toch nog wel heel benieuwd, hoe het nú, zowel lichamelijke als geestelijk met je gaat.
Momenteel is het allemaal een beetje warrig! Ik heb mijn mooie stadje achtergelaten om bij mijn vriend in te trekken, waardoor ik me ook hebt moeten inschrijven bij een andere sportschool. En dat is eng! Ik schaam me momenteel voor m’n shape en vind het vervelend als mensen me aan zitten te kijken als ik aan het trainen ben, ook al weet ik dat ik er even doorheen moet bijten. Daarnaast ben ik net begonnen met een nieuwe job! Een functie die nog niet bestond, hoe gek is dat? Soms voel ik me heel onzeker, omdat ik dan bang ben dat ik het allemaal niet voor elkaar ga krijgen en ga falen. Want als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het falen. Gelukkig lees ik de laatste tijd meerdere boeken over mindset, mindfullness en zelfacceptatie en dit helpt me oprecht!
Lieve Maruschka, super bedankt dat je jouw persoonlijke verhaal met ons wilde delen. Voordat we het interview afsluiten heb ik nog één laatste vraag aan je: Heb je nog tips en adviezen voor mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt?
Ik heb slecht één keer iemand ontmoet die ook alles heeft moeten fixen zonder zijn moeder, omdat ook zij vrijwillig geen contact had met haar zoon. Maar er verkeren vast meer mensen in een soortgelijke situatie! Aan iedereen die zonder een moeder of vader moet opgroeien en ontwikkelen, wil ik zeggen dat het allemaal wel goedkomt. Klinkt dat suf? Vast wel! En als iemand me dit een paar jaar terug zou hebben gezegd, dan zou ik je ook voor gek verklaren. Maar weetje, uiteindelijk valt alles op zo’n plek en ga je van jezelf houden.
Wil je Maruschka blijven volgen? Dan kan dit op haar Instagram: @fitmetmarus
Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen met ons, of ken jij toevallig iemand met een inspirerend verhaal? Stuur dan een mailtje naar: jip@imprint.amsterdam. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort bij ons op de website!
Lees ook:
De dokters dachten dat Kim (34) niet ouder zou worden dan 18 jaar! – Cystic Fibrosis
Orthorexia: Wanneer ‘Gezond eten’ een eetstoornis wordt – Column
Ben moest sporten om zijn ziekte te kunnen overleven!